خدایا شکر بابت همه ی نعمت هات شکرت برای این برفی که بارید از این که خیلی خوبی شکر

وجود مولای ما حضرت حجّت - صلوات اللَّه علیه - از مهم‏ترین نعمت‏های الهی بر ما است و معرفت داشتن ما نسبت به این نعمت خود نعمت بزرگی است که هیچ نعمتی با آن مقایسه نمی‏شود زیرا که جزء تکمیل کننده ایمان و علّت تامّه آن می‏باشد و تمام نعمت‏های ظاهری و باطنی از شاخه‏های این نعمت بزرگ - یعنی وجود امام - است، پس بر ما واجب است که بیشترین کوشش و اهتمام را در اداء شکر این نعمت به کار بندیم، تا به نعمت‏های بزرگ دیگر هم نایل شویم.

وجود آن حضرت نعمت است!!

عقل و نقل هر دو بر این معنی دلالت دارند:

از دیدگاه عقلی وجود امام از مهم‏ترین و ارزنده‏ترین نعمت‏هاست زیرا با وجود او خداوند شناخته و عبادت می گردد و بشر با معارف ربّانی و علوم سودمند آشنا شده و به درجات والا و نعمت‏های جاودانه اخروی و آنچه از مقامات عالیه و عنایات خاصّه که بخواهد نائل می گردد.

از دیدگاه نقلی نیز در روایات متعددی بر نعمت بودن وجود امام تأکید شده است که دو نمونه از آنها عبارتند از:

**از حضرت امیر المۆمنین علی ‏علیه السلام آورده شده که در تفسیر آیه: «أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَةَ اللَّهِ کُفْراً»؛ (ابراهیم/28) «آیا ندیدی آنان که نعمت الهی را به کفر بدل ساختند.» فرمودند: ما آن نعمت هستیم که خداوند بر بندگانش عنایت کرده، و به سبب ما رستگار شوند آنان که رستگار می‏شوند روز قیامت. (کافی: 217:1)

**در غایة المرام از دو تفسیر عیّاشی و قمی از امیر مۆمنان‏علیه السلام آمده که درباره آیه: «ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ» (تکاثر/9) فرمودند: ما نعیم هستیم. (غایة المرام: 259)

شکر نعمت واجب و مایه فزونی نعمت است

عقل سلیم به وجوب شکر نعمت حکم می‏کند و روایات نیز شکر نعمت را مایه فزونی آن می دانند.

 آیات قرآن نیز  بر شکر نعمت تأکید بسیار دارند «فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُوا لِی وَلا تَکْفُرُونِ»؛ (البقره/152) پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و برای من شکر گزارید و [نعمت‏های مرا] کفران مکنید.

«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ» (ابراهیم/7) و بیاد آرید که پروردگارتان اعلام کرد: اگر شکر گزارید شما را می‏افزایم و اگر کفران ورزید هرآینه عذابم شدید است.

«وَاشْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ»؛ (النحل/114) و شکر نعمت خدای را بجای آورید اگر به حقیقت او را می‏پرستید.

از حضرت صادق‏علیه السلام روایت شده که فرمودند: در تورات نوشته شده هرکه تو را نعمتی داد سپاسگزاری کن، و به هر که تو را سپاس گفت انعام بنمای، که اگر نعمت‏ها شکرگزاری شوند از بین نمی‏روند، و اگر ناسپاسی گردند پایدار نمانند، شکر مایه فزونی نعمت‏ها و ایمنی از دگرگونی‏ها است. (کافی: 94:2)

شکر احسان نمودن در مقابل احسان است و از اقسام آن شکر قلبی، شکر زبانی و شکر با اعضاء بدن است.

شکر قلبی با شناختن نعمت و دانستن این‏که از سوی خداوند است تحقق می‏پذیرد، چنان‏که از امام صادق‏علیه السلام روایت شده که فرمودند: هرکه خداوند نعمتی به او داد پس به قلب و دل خود آن را شناخت، شکرش را ادا کرده است. (کافی: 96:2)

به عبارتی دیگر شناختن به قلب و دل یعنی قدر آن نعمت را بدانیم و متوجه باشیم که نعمت دهنده خداوند است. (مرآة العقول: 157:8)

از آثار این شناخت، در صدد تعظیم آن نعمت بودن، و آشکار نمودن مقصود به زبان و بدن می‏باشد، و از آثار شکر به زبان، حمد و ثنا گفتن و بازگو نمودن نعمت و دعا کردن برای پایداری آن است و از آثار شکر بدنی، جدّیت و اهتمام به اطاعت و عبادت می‏باشد

حال چون وجود مولای ما حضرت حجّت - صلوات اللَّه علیه - از مهم‏ترین نعمت‏های الهی بر ما است و معرفت داشتن ما نسبت به این نعمت خود نعمت بزرگی است، بلکه نعمتی است که هیچ نعمتی با آن مقایسه نمی‏شود، زیرا که جزء تکمیل کننده ایمان و علّت تامّه آن می‏باشد و تمام نعمت‏های ظاهری و باطنی از شاخه‏های این نعمت بزرگ - یعنی وجود امام - است، پس بر ما واجب است که بیشترین کوشش و اهتمام را در اداء شکر این نعمت به کار بندیم، تا به نعمت‏های بزرگ دیگر هم نایل شویم، که خداوند - عزّوجلّ - وعده داده که هرکه شکر نعمت بجای آورد نعمتش افزون کند، و وعده الهی تخلّف‏ناپذیر است.

دعا برای تعجیل فرج مولایمان حضرت صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - از جمله اموری است که زبان به خاطر آن خلق شده و با این دعا شکر نعمت زبان به انجام می رسد.