آقا بزرگ ؛ يادش بخير ...

آقا بزرگ ؛ يادش بخير ...

چند روز پيش ، اتفاقي ازمحله قديمي رد مي شدم .مثل همه دفعات

انگشت شمار پيشين که در اين سالها از آن محله گذر کردم ، خيره به

دروديوار نگاه مي کردم و دنبال نشانه هايي از روزهاي نه چندان

دور کودکي مي گشتم.چشمم به نانوايي افتاد. نفهميدم مردم براي خريد 

چه ناني در صف ايستاده بودند ، اما يادم آمد که آن روزها ، نان 

سنگک مي پخت...

يادم آمد ، آقا بزرگ ...

۵ ، ۶ ساله که بودم آقا بزرگ دستم رو مي گرفت و مي رفتيم نانوايي

سنگکي ، روبروي مسجد ...

چه مهربان بود آقا بزرگ ، چه زود دستم رو درين دنياي پر مشغله 

رها کرد و رفت ...

يادش بخير ، عينک ته استکاني و کلاه بافتني ، هنوز يادم هست که هر

غذایي رو با نان مي خورد...

۷ ساله بودم که براي هميشه رفت و گور سرد آشيان قلب گرمش شد ...

مرگش هم مثل زندگيش آرام و بي صدا بود.. اماهنوز هم تو روزهاي

سخت تنهايي ، روياي شبهاي پدر، صورت آقا بزرگه وقد بلندش ...

روح پاکش شاد