شعر طنز

من ندارم زن و از بی زنیم دلشادم / از زن و غر زدن روز و شبش آزادم

نه کسی منتظرم هست که شب برگردم / نه گرفتم دل و نه قلوه به جایش دادم

زن ذلیلی نکشم هیچ نه در روز و نه شب / نرود از سر ذلت به هوا فریادم

“هر زنی عشق طلا دارد و بس٬ شکی نیست” / نکته ای بود که فرمود به من استادم

شرح زن نیست کمی٬ بلکه کتابی است قطور / چه کنم چیز دگر نیست از آن در یادم

هر کسی حرف مرا خبط و خطا می خواند / محض اثبات نظرهای خودم آمادم(!)

زن نگیر - از من اگر می شنوی- عاقل باش! / مثل من باش که خوشبخت ترین افرادم

مادرم خواست که زن گیرم و آدم گردم / نگرفتم زن و هرگز نشدم من آدم!

هیچ کس نیست که شیرین شود از بهر دلم / نه برای دل هر دختر و زن فرهادم

الغرض زن که گرفتی نزنی داد که: “من / از چه رو در ته این چاه به رو افتادم؟”